Fictieve files vermijden?

Ik had net een hele 'post' gedaan over een persoonlijke gebeurtenis vandaag. Maar toen ik het net nog een keer las, dacht ik: "Dit hoort hier niet". Het ging niet over mij, maar over iemand die me heel dierbaar is. De hele dag denk ik aan wat haar overkomen is en hoe het met haar gaat.
Vanmorgen sprak ik met iemand die dit jaar gestart was met haar onderneming. Ze heeft op zich een goed 'ding', maar ik denk dat, als ze ervoor gaat zitten, het nog veel beter en grootser aan kan pakken. Ze wil (net als ik), rijk worden. Het liefst slapend (ik niet). Maar daarvoor moet haar onderneming groeien. En ze wil geen personeel. De gedachte aan personeel hangt voor haar samen met die reclame waarin twee mannen op een vrijwel lege snelweg besluiten een andere route te gaan rijden om de file te vermijden. Die er niet is, maar dat weten zij wel en de baas niet. Even later drinken ze een biertje..
Dát beeld heeft ze van personeel. En ik vroeg haar of zij, toen ze nog tot het personeel behoorde, ook zo was. "Nee!", riep ze uit, "zo was ík niet!".
En nu denk ik na over de reactie van mijn baas toen ik vanmorgen over die persoonlijke gebeurtenis sprak. Hij toonde medeleven en begrip. En ik denk dat hij het wel snapte als ik er vandaag even niet helemaal bij was. Zo kan het óók!!

Coaching

Vandaag heb ik kennisgemaakt met mijn coach. Of mentor. Maar net hoe je het noemen wilt.
Coaching is 'hot'! En vanaf vandaag wordt ik dan ook gecoacht. Hij gaat over mijn schouder meekijken naar mijn plannen en vorderingen. En dat vind ik prettig. Want ik denk vaak dat ik op de juiste weg ben, maar wil dat dan toch nog wel bevestigd zien. Soms weet ik helemaal níet waar ik wezen moet, en op zulke momenten lijkt het mij heel handig om iemand te kunnen bellen die me doorverwijzen kan. Of zelf het antwoord weet.
We zien elkaar weer over twee weken. En ik heb 'huiswerk' gekregen. Erg interessant, en leuk!
Ja, ik zie 'coaching' wel zitten!!

Soms valt het mee, soms valt het tegen

Vrijdagochtend heb ik toch mijn ex-werkgever maar opgebeld. Had het een week eerder al willen doen, maar toen hij in een bespreking zat, heb ik het maar bla-bla gelaten. Tot vrijdag dus, ik dacht: ik wil toch horen of hij me niet is vergeten of zo. In mijn gedachten vormden zich al de meest vreselijke scenario's. Maar dat bleek weer helemaal niet nodig. Hij heeft het gewoon écht druk, maar wil graag mijn weg volgen. We hebben afgesproken dat ik hem via de mail op de hoogte houdt.
Rond twaalven zijn mijn zus en ik naar Den Haag gereden; zo hadden we alle tijd. We hebben nog gezellig onderweg wat gegeten en voor vijf jaar bijgepraat. Het was heel bijzonder; zij zit nu in een situatie die ik jaren geleden meegemaakt heb. Ze gaat scheiden. En ik herken zoveel. En tegelijkertijd wil ik haar ook niet vermoeien met míjn verhaal. Ik laat haar dan ook heel veel praten, en luister.. En zeg dat het allemaal wel goed komt met haar, met mij, met ons.
De prijsuitreiking was spannend, maar... ik zat niet bij de laatste/eerste tien! Verdorie.. jammer!
En ik verval in hetzelfde gedrag als waar ik die dag mee begonnen ben; ik vraag me namelijk af of er wel écht een top 20 was. Er stond geen enkele dame op het podium en daarover sprak ik Grace Boldewijn aan. Ik was niet de enige; voor en na mij waren er meer dames die dat even mee wilden geven. De dame ná mij hoorde ook bij de laatste 20. Een meneer waarmee mijn zus stond te praten níet. Er waren wel 350 mensen.. dus was het wel héél toevallig dat ik nóg een dame trof die ook bij die top 20 zat. Of niet?
Op de terugweg hebben we er grapjes over gemaakt. We hebben lekker gegeten. Het was gezellig en het heeft iets met ons gedaan...
Toen ik vanmorgen wakker werd, stelde ik mezelf de vraag of ik het nou heel erg vond. Ja, eigenlijk wel, maar dan voornamelijk van die € 500,- want die had ik in gedachten al uitgegeven! Het maakt natuurlijk helemaal niet uit welke waardering een ander aan mijn plan hangt. Nou ja, ook niet helemaal waar, maar ik bedoel dat ik mijn eigen onderneming wil starten. En dat staat helemaal los van wedstrijden of wat dan ook. Maar ik ga wel voor een prijs in de 2e ronde, hoor!

M/V

Vanavond was het televisieprogramma M/V weer te zien op TIEN (v/h Talpa). Het gaat over de verschillen tussen mannen en.. jawel, vrouwen. Grappig, maar ik hoor er ook veel bekends. Dat heb ik natuurlijk uit al die boeken, ;-)
Vanmiddag hadden we, de baas en ik, een afspraak met onze nieuwe softwareleverancier. Ik praatte met onze gast over Sinterklaas, zijn kinderen en cadeautjes. Tot de baas binnen kwam; het gesprek ging meteen over zaken. Onze gast kwam een order bij ons ophalen. Binnen een half uurtje waren 'nog niet duidelijke zaken' doorgesproken en tekende de baas het contract. Waar we drie jaar lang aan vast zitten voor € 305,- per maand.
Ik.. als vrouw had eigenlijk nog nét wat langer alleen met onze gast willen praten. Hij vertelde namelijk dat hij onderweg naar ons bedrijf wat tijd over had; tijd genoeg om met het dikke boek van Intertoys onder zijn arm de gelijknamige winkel vlakbij te bezoeken. Binnen een half uur had hij alle aangekruiste artikelen gekocht. Dat hadden ze thuis allang besloten. Hij samen met zijn vrouw en het zoontje van vier, want het zoontje van 9 maanden had natuurlijk nog helemaal niks in de gaten. Hij vond het leuk om Sinterklaas te vieren zo met de kinderen.. Dat vertelde hij, maar ik zag het ook aan zijn ogen. En passant vertelde hij nog dat hij vond dat het speelgoed zo verschrikkelijk dúúr was.
En ik dacht later, toen ik hem uitliet; dat, als ik de baas was geweest, ik dat misschien wel als argument had willen opvoeren om nog net die prijs van € 305,- naar € 300,- per maand te krijgen!

Wat vind je moeilijk in een hooiberg?

Ik zag het net staan en dan moet ik mezelf echt tegenhouden... Ik had ook al op het contactbuttontje gedrukt! En toch heb ik het maar niet gedaan, haha.
Via het forum van Higherlevel kwam ik bij de Nebib terecht en via die site weer op de site van www.moneymeetsideas.nl; een site over informal investments. En al op die beginpagina, daar stond het echt: 'Het valt alleen niet mee deze ook te vinden, voor ondernemers is dat in de praktijk vaak vergelijkbaar met het zoeken naar een spreekwoordelijke naald in een hooiberg.' (einde citaat)

Een naald in een hooiberg!!! Dat moet natuurlijk een speld zijn!!!

En ik bedenk me net dat ik maar moet hopen dat de mensen van de site níet de nieuwsbrief onder ogen krijgen die het bedrijf waar ik werk (lees: ik) twee weken geleden heeft verstuurd. Want daar staan toch een paar foute zinnen in!

Van werkneemster naar onderneemster

Ik zit op mijn werk, het is bijna twaalf uur. Dan ben ik vrij.. Althans, dan zit mijn werk er voor vandaag op. Klaar ben ik niet, eigenlijk nooit. De dagen vliegen voorbij, net als de weken en de maanden. We hebben het druk! En dat is natuurlijk heel mooi.
Vannacht in bed lag ik na te denken over hoe mijn leven er over grofweg een jaar uit zal zien..
Waarschijnlijk heb ik het dan net zo druk, gaan de dagen, weken en maanden net zo snel voorbij. Maar... zou het dan ook anders voelen? Bij elke baan die ik heb gehad, en dat zijn er best veel, voelde ik mij enorm betrokken bij het bedrijf. Het bedrijf, dat was ik!
Dus... misschien verandert er wel niet zo veel in 2007. Alhoewel, 's ochtends je éigen bedrijf binnenstappen, dat lijkt me wel 'kicken'!

Chicklits?

Ik houd ervan om te lezen. Heel soms haal ik in de bieb een makkelijk leesboek, volgens mij zijn dat chicklits, of zoiets. Vaker haal ik boeken waarvan ik wat kan leren. 'Serieuze' boeken. Eén van die laatste boeken is "Waarom mannen en vrouwen elkaars naam moeten onthouden (en vooral niet over zichzelf moeten praten)" van Allen en Barbara Pease. De meeste van de 'waarom mannen.../vrouwen-boeken" heb ik met veel plezier gelezen, zo ook deze.
En het werkt ook echt, die tips die ze geven! Zelfs mijn dochters van 9 en 10 heb ik onderweg naar school eens de tip meegegeven die dag tegen íedereen iets aardigs te zeggen. Ze kwamen enthousiast terug; ook zij hadden die dag allerlei complimentjes in ontvangst mogen nemen.
Ik bedacht me al dat dit eigenlijk een deel van de opvoeding moest zijn, ik zou mijn best doen de meiden deze 'skills' aan te leren.
Ongeveer twee weken na de 'test van de meiden' had dochter 2 ruzie gemaakt met d'r vriendinnen. Ze mocht niet op hun verjaardagsfeestje komen, terwijl zij wel bij haar waren geweest. Groot verdriet voor een meisje van 9 jaar. Ze was niet de enige die niet mocht komen en ik hoorde van mijn andere dochter dat er flink gepest werd op het schoolplein.
Gelukkig kwam dochter 2 zelf ook met verhalen over deze situatie en zo konden we ook bespreken hoe ze het beste hier mee om kon gaan. Ze besloot zelf dat ze niet langer mee zou doen aan de scheldpartijen, ze zou zeggen dat dat de meisjes juist nog meer aandacht zou geven en dat ze hen dat niet gunde.
Vorige week vertelde dochter 2 dat ze een nachtje bij de twee meiden zou gaan slapen; de ruzie was allang weer voorbij!!
Ik denk dat zíj op d'r 37e lekker chicklits kan lezen; de slimmerik!