M/V

Vanavond was het televisieprogramma M/V weer te zien op TIEN (v/h Talpa). Het gaat over de verschillen tussen mannen en.. jawel, vrouwen. Grappig, maar ik hoor er ook veel bekends. Dat heb ik natuurlijk uit al die boeken, ;-)
Vanmiddag hadden we, de baas en ik, een afspraak met onze nieuwe softwareleverancier. Ik praatte met onze gast over Sinterklaas, zijn kinderen en cadeautjes. Tot de baas binnen kwam; het gesprek ging meteen over zaken. Onze gast kwam een order bij ons ophalen. Binnen een half uurtje waren 'nog niet duidelijke zaken' doorgesproken en tekende de baas het contract. Waar we drie jaar lang aan vast zitten voor € 305,- per maand.
Ik.. als vrouw had eigenlijk nog nét wat langer alleen met onze gast willen praten. Hij vertelde namelijk dat hij onderweg naar ons bedrijf wat tijd over had; tijd genoeg om met het dikke boek van Intertoys onder zijn arm de gelijknamige winkel vlakbij te bezoeken. Binnen een half uur had hij alle aangekruiste artikelen gekocht. Dat hadden ze thuis allang besloten. Hij samen met zijn vrouw en het zoontje van vier, want het zoontje van 9 maanden had natuurlijk nog helemaal niks in de gaten. Hij vond het leuk om Sinterklaas te vieren zo met de kinderen.. Dat vertelde hij, maar ik zag het ook aan zijn ogen. En passant vertelde hij nog dat hij vond dat het speelgoed zo verschrikkelijk dúúr was.
En ik dacht later, toen ik hem uitliet; dat, als ik de baas was geweest, ik dat misschien wel als argument had willen opvoeren om nog net die prijs van € 305,- naar € 300,- per maand te krijgen!

Wat vind je moeilijk in een hooiberg?

Ik zag het net staan en dan moet ik mezelf echt tegenhouden... Ik had ook al op het contactbuttontje gedrukt! En toch heb ik het maar niet gedaan, haha.
Via het forum van Higherlevel kwam ik bij de Nebib terecht en via die site weer op de site van www.moneymeetsideas.nl; een site over informal investments. En al op die beginpagina, daar stond het echt: 'Het valt alleen niet mee deze ook te vinden, voor ondernemers is dat in de praktijk vaak vergelijkbaar met het zoeken naar een spreekwoordelijke naald in een hooiberg.' (einde citaat)

Een naald in een hooiberg!!! Dat moet natuurlijk een speld zijn!!!

En ik bedenk me net dat ik maar moet hopen dat de mensen van de site níet de nieuwsbrief onder ogen krijgen die het bedrijf waar ik werk (lees: ik) twee weken geleden heeft verstuurd. Want daar staan toch een paar foute zinnen in!

Van werkneemster naar onderneemster

Ik zit op mijn werk, het is bijna twaalf uur. Dan ben ik vrij.. Althans, dan zit mijn werk er voor vandaag op. Klaar ben ik niet, eigenlijk nooit. De dagen vliegen voorbij, net als de weken en de maanden. We hebben het druk! En dat is natuurlijk heel mooi.
Vannacht in bed lag ik na te denken over hoe mijn leven er over grofweg een jaar uit zal zien..
Waarschijnlijk heb ik het dan net zo druk, gaan de dagen, weken en maanden net zo snel voorbij. Maar... zou het dan ook anders voelen? Bij elke baan die ik heb gehad, en dat zijn er best veel, voelde ik mij enorm betrokken bij het bedrijf. Het bedrijf, dat was ik!
Dus... misschien verandert er wel niet zo veel in 2007. Alhoewel, 's ochtends je éigen bedrijf binnenstappen, dat lijkt me wel 'kicken'!

Chicklits?

Ik houd ervan om te lezen. Heel soms haal ik in de bieb een makkelijk leesboek, volgens mij zijn dat chicklits, of zoiets. Vaker haal ik boeken waarvan ik wat kan leren. 'Serieuze' boeken. Eén van die laatste boeken is "Waarom mannen en vrouwen elkaars naam moeten onthouden (en vooral niet over zichzelf moeten praten)" van Allen en Barbara Pease. De meeste van de 'waarom mannen.../vrouwen-boeken" heb ik met veel plezier gelezen, zo ook deze.
En het werkt ook echt, die tips die ze geven! Zelfs mijn dochters van 9 en 10 heb ik onderweg naar school eens de tip meegegeven die dag tegen íedereen iets aardigs te zeggen. Ze kwamen enthousiast terug; ook zij hadden die dag allerlei complimentjes in ontvangst mogen nemen.
Ik bedacht me al dat dit eigenlijk een deel van de opvoeding moest zijn, ik zou mijn best doen de meiden deze 'skills' aan te leren.
Ongeveer twee weken na de 'test van de meiden' had dochter 2 ruzie gemaakt met d'r vriendinnen. Ze mocht niet op hun verjaardagsfeestje komen, terwijl zij wel bij haar waren geweest. Groot verdriet voor een meisje van 9 jaar. Ze was niet de enige die niet mocht komen en ik hoorde van mijn andere dochter dat er flink gepest werd op het schoolplein.
Gelukkig kwam dochter 2 zelf ook met verhalen over deze situatie en zo konden we ook bespreken hoe ze het beste hier mee om kon gaan. Ze besloot zelf dat ze niet langer mee zou doen aan de scheldpartijen, ze zou zeggen dat dat de meisjes juist nog meer aandacht zou geven en dat ze hen dat niet gunde.
Vorige week vertelde dochter 2 dat ze een nachtje bij de twee meiden zou gaan slapen; de ruzie was allang weer voorbij!!
Ik denk dat zíj op d'r 37e lekker chicklits kan lezen; de slimmerik!

Zin en onzin van bloggen

Een paar maanden geleden heeft er een artikel in de Leeuwarder Courant gestaan over webloggen. Ik zal eens snel kijken of ik er nog wat van terug kan vinden... Nou, helaas dus niet via de site van de Leeuwarder Courant zelf. Het maakt ook niet uit. Ik heb dat artikel gelezen en volgens mij kwam het er op neer dat bloggen 'best gevaarlijk' kan zijn. Je deelt intieme zaken niet meer zoals vroeger met je naasten, maar met de meest wildvreemde mensen all-over-the-world. En ja, dat is zo. Terwijl ik het las, vond ik het eerst maar flauwekul. Ik had toch ook een weblog en zag er totaal geen gevaar in.
Maar als ik nadacht over een vriendin van mij, zag ik het toch even anders.
Zij blogt ook. En via haar log las ik dat ze leuke dingen deed, maar niet met mij. Ze vroeg om hulp, en ik reageerde.. Maar zijn niet naar mij..
Om een lang verhaal kort te maken; onze vriendschap is over, finito, voorbij. We hebben niets uitgesproken en met 100% zekerheid durf ik niet te zeggen of het aan het bloggen ligt.. Maar het is wel verrekte jammer!
Ik zal hierom niet stoppen met bloggen; al zal ik mezelf er wel zo af en toe moeten aanzetten om ook weer eens te bellen met een ieder die me lief is. Want de hele wereld mag me dan wel via mijn hersenspinsels mogen kennen, mijn naasten zijn me lief!

Het weekend

Ik vraag me wel eens af of een weekend anders voelt als je (of ik dus eigenlijk) werkgever/eigen baas bent in plaats van werknemer. De weekenden gaan nu vrijwel identiek aan elkaar voorbij, en op zich ben ik altijd weer blij als het weer maandag is. Ik vind werken leuk; ook nu voor de baas! Weekenden vind ik ook leuk, maar met een jong gezin gebeuren er niet zoveel spannende dingen meer. De wekelijkse boodschappen vind ik steeds minder leuk. Maar het moet, dus doe ik het. Op zondagochtend liggen we te lang in bed, eten we te laat en zo hebben we de hele dag te weinig tijd om nog wat leuks te ondernemen. Als voorbeeld; twee weken geleden hebben we samen de kamer van de grootste meiden opgeruimd (niet leuk om te doen, wel als het klaar is!)En, vorige week zijn we nog met z'n allen naar het FEC geweest; daar was een outlet-uitverkoop.
Binnen anderhalf uur stonden we weer buiten. Te danken aan het feit dat Bertus een 'prater' trof; anders hadden we het binnen een uurtje wel gered. Een beetje uitnieuwsgierigheid, voornamelijk uit 'bij-gebrek-aan-beter'.
Vanmiddag was ik even alleen met Tamara in de auto weg; de koffer met de kleren van de meiden moest nog naar hun papa-adres toe. Terwijl ik door mijn oude dorp reed, zag ik in de achteruitkijkspiegel mijn oud-dorpsgenoot en vriendin achter me rijden. Een paar maanden lang hadden we elkaar niet gezien of gesproken. Spontaan zijn we, Tamara en ik, even koffie (en roosvicee) wezen drinken, hartstikke leuk!
Met de gebruikelijke "dat moeten we vaker doen", en "tot gauw", nemen we afscheid en besef ik dat dit soort bezoekjes gewoon léuk zijn. En dat ik het inderdaad gewoon vaker moet DOEN!
't Is eigenlijk net ondernemen, hé?

Regeldagen

Mijn jongste dochter is ruim 19 maanden jong; en ik herinner me nog goed dat er in de eerste weken/maanden van die regeldagen waren. De nachten waren vaak heel kort en de dag werd gevuld met de ene na de andere borstvoeding. Dat waren de regeldagen; om ervoor te zorgen dat de kwaliteit van de borstvoeding past bij dat wat je kind nodig heeft.
Tegenwoordig heb ik mijn eigen regeldagen weer; en dit is er één van. Dit staat er op mijn lijstje;

• Kinderopvang ruilen van dinsdag naar vrijdag i.v.m. prijsuitreiking 1e ronde van New Venture;
• Contact opnemen met mijn nieuwe coach (brr.. toch wel een beetje eng!);
• Contact opnemen met mijn ex-werkgever om zijn organogram op te vragen (hij heeft nog steeds niets van zich laten horen en daarom stel ik dit steeds uit, wat niet echt handig is want ik blijf continu het gevoel houden dat ik het wel NU moet doen);
• Sinterklaaskadootjes voor de meiden kopen/bestellen via internet (want dat is wel heel gemakkelijk en tijdbesparend);
• Kleding uitzoeken van de twee grootste meiden; wat blijft hier en wat gaat er mee naar hun vader. Hij wil niet delen in de kosten die ik maak voor hun kleding dus hebben we besloten dat ze op 'elke locatie' hun eigen kleding hebben en dat die ouder daar er dan ook voor zorgt. Vanmorgen hebben ze dus weer 'papa-kleren' aangedaan, is de oude winterjas van de kapstok gehaald en gingen de nieuwe laarzen weer voor een week op stal;
• Even bellen of mailen met mijn adviseur van de Kamer van Koophandel; vorige week een gesprek gehad over het Ondernemerskompas en ook daar krijg ik een coach toegewezen. Maar er is al een week voorbij en ik heb nog niets gehoord. Ben ik misschien erg ongeduldig?
• Mailtje sturen naar iemand die even mijn korte omschrijving van het bedrijfsplan zou nakijken. Woensdagmiddag verzonden, en ook al heeft hij gebeld, een reactie heb ik nog niet ontvangen;
• De wekelijkse boodschappen (JAKKES);
• Huishoudelijke karweitjes; de was (draait), de afwas (is gedaan), stofzuigen (moet nog), de wc en de douche schoonmaken (moet nog) enzovoort...

De regeldagen van nu zorgen er dus voor dat alles blijft draaien en dat ik 's avonds in bed mijn hoofd leeg heb. Althans, dat is de bedoeling.. De laatste tijd blijkt juist de nacht hét moment voor mijn gedachten om op hol te slaan; en weer heb ik hele korte nachten!

The day after...

Gisteren was het de dag van het goede nieuws; vandaag was het weer een gewone werkdag voor de baas. Drukte met de kinderen en bij thuiskomst weer met de kinderen en alles er omheen.
Geen zin om te koken, dus hebben we maar patat gehaald. Lekker doorgebakken, mmm..
Op mijn werk heb ik natuurlijk verteld van mijn nominatie; de reacties waren een beetje verdeeld! Logisch natuurlijk, als je bedenkt dat als ik mijn plannen door kan zetten, ik volgend jaar waarschijnlijk van werknemer in werkgever ga veranderen!!!

Het is echt heel spannend allemaal, het voelt een beetje als verliefd zijn. Je kunt maar aan één ding denken.. Heerlijk! Zo af en toe neem ik even de tijd om te visualiseren. Maar ik raak er niet over uit wat de kleur van de bakstenen moet worden; rood of toch geel?
Haha.. waar maak ik me druk over??

Zojuist krijg ik een mailtje van New Venture; ik heb een coach toegewezen gekregen en ook dat is toch weer heel goed nieuws. Van het Ondernemerskompas heb ik nog niets gehoord; ook daar heb ik een coach aangevraagd. En omdat alle goede dingen in drieën schijnen te komen, heb ik ook een ex-werkgever gevraagd om mij te coachen. Dat was vorige week vrijdagmiddag en ook van hem heb ik nog geen bericht gehad. Mmm... moet ik dan eerst vertellen dat mijn plan genomineerd is voordat ze ja gaan zeggen?

Alweer een stap op de juiste weg!

Ik val met de deur in huis, want ik ben supertrots op mezelf; ik zit bij de beste 20 in de eerste ronde van New Venture!!!
Vrijdag 1 december is de prijsuitreiking en dat is nú al spannend!!!