Ik vraag me wel eens af of een weekend anders voelt als je (of ik dus eigenlijk) werkgever/eigen baas bent in plaats van werknemer. De weekenden gaan nu vrijwel identiek aan elkaar voorbij, en op zich ben ik altijd weer blij als het weer maandag is. Ik vind werken leuk; ook nu voor de baas! Weekenden vind ik ook leuk, maar met een jong gezin gebeuren er niet zoveel spannende dingen meer. De wekelijkse boodschappen vind ik steeds minder leuk. Maar het moet, dus doe ik het. Op zondagochtend liggen we te lang in bed, eten we te laat en zo hebben we de hele dag te weinig tijd om nog wat leuks te ondernemen. Als voorbeeld; twee weken geleden hebben we samen de kamer van de grootste meiden opgeruimd (niet leuk om te doen, wel als het klaar is!)En, vorige week zijn we nog met z'n allen naar het FEC geweest; daar was een outlet-uitverkoop.
Binnen anderhalf uur stonden we weer buiten. Te danken aan het feit dat Bertus een 'prater' trof; anders hadden we het binnen een uurtje wel gered. Een beetje uitnieuwsgierigheid, voornamelijk uit 'bij-gebrek-aan-beter'.
Vanmiddag was ik even alleen met Tamara in de auto weg; de koffer met de kleren van de meiden moest nog naar hun papa-adres toe. Terwijl ik door mijn oude dorp reed, zag ik in de achteruitkijkspiegel mijn oud-dorpsgenoot en vriendin achter me rijden. Een paar maanden lang hadden we elkaar niet gezien of gesproken. Spontaan zijn we, Tamara en ik, even koffie (en roosvicee) wezen drinken, hartstikke leuk!
Met de gebruikelijke "dat moeten we vaker doen", en "tot gauw", nemen we afscheid en besef ik dat dit soort bezoekjes gewoon léuk zijn. En dat ik het inderdaad gewoon vaker moet DOEN!
't Is eigenlijk net ondernemen, hé?
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten